Έλυα, 12 χρόνια survivor, εθελόντρια στο "Άλμα Ζωής"

Συναντήθηκα με τον καρκίνο του μαστού πριν δεκατρία χρόνια, το 2004. Τότε ήμουν 32 ετών, δούλευα σε μια απαιτητική δουλειά με πλήρη απασχόληση και είχα τα παιδιά μου μικρά, έξι, τεσσάρων και ενάμιση έτους.

Για τον καρκίνο του μαστού είχα κάποιες πληροφορίες, κυρίως όσον αφορά την πρόληψη – έγκαιρη διάγνωση, μέσα από φυλλάδια και ενημερωτικές καμπάνιες. Έτσι είχα συγκρατήσει κάποια βασικά πράγματα και αρκετές φορές στο μπάνιο έκανα ψηλάφηση του στήθους μου. Μαστογραφία δεν είχα κάνει καθώς δεν βρισκόμουν στην ηλικία που γίνεται ο προληπτικός έλεγχος με μαστογραφία. Επίσης, αν και υπήρχε ιστορικό καρκίνου του μαστού στην οικογένεια της μητέρας μου, με δύο θανάτους σε ηλικία κάτω των σαράντα ετών, αυτό ήταν κάτι για το οποίο δεν μιλούσε κανείς ανοικτά στην οικογένεια.

Έτσι, σε μια ψηλάφηση του στήθους μου έπιασα ένα αρκετά μεγάλο ψηλαφητό ογκίδιο που δεν με πονούσε. Ανησύχησα και επισκέφτηκα αμέσως ένα διαγνωστικό κέντρο για μαστογραφία χωρίς όμως να επισκεφτώ έναν ειδικό γιατρό – μαστολόγο που θα με καθοδηγούσε. Η μαστογραφία δεν έδειξε κάτι παθολογικό λόγω του πολύ πυκνού μαστού και παράλληλα ο υπέρηχος που ακολούθησε έδειξε την εικόνα καλοήθειας. Με αυτές τις εξετάσεις και δυστυχώς χωρίς να επισκεφτώ ειδικό γιατρό θεώρησα ότι όλα ήταν εντάξει και είχα αρνητική διάγνωση για καρκίνο.

Ακολούθησε ένα δύσκολο καλοκαίρι με τον όγκο να εξελίσσεται. Όταν μετά από τρεις μήνες επισκέφτηκα ειδικό γιατρό ο όγκος ήταν 4 εκατοστά, πονούσα και οι λεμφαδένες μου ήταν πρησμένοι. Η διάγνωση, μετά από ένα νέο κύκλο εξετάσεων, ήταν ξεκάθαρη. Καρκίνος του μαστού. Έγινε ολική μαστεκτομή με λεμφαδενικό καθαρισμό. Η βιοψία έδειξε και την ύπαρξη δεύτερο όγκου στον ίδιο μαστό.

Στο άκουσμα της λέξης καρκίνος, τη στιγμή της διάγνωσης, ένιωσα σαν να σταματούν τα πάντα γύρω μου. Σαν να συνέβη μια παύση, μια εσωτερική ρωγμή. Είχα να αντιμετωπίσω κάτι που με ξεπερνούσε, που ήταν πολύ έξω από τις δυνάμεις και τον έλεγχό μου. Φόβος, αγωνία και άγχος για το τι θα ακολουθήσει. Και παράλληλα η αναγκαιότητα να πάρω αποφάσεις για την ίδια μου τη ζωή.

Στην ερώτηση πού βρίσκεται το θάρρος να πάρεις αποφάσεις και να προχωρήσεις μετά από μια τέτοια στιγμή, η δική μου απάντηση είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Είναι μονόδρομος. Σαν ένα θαύμα, οι δυνάμεις της ζωής επαναστατούν, ξεσηκώνονται και το παλεύουν ...

Για εμένα αυτός ο αγώνας σήμαινε μαστεκτομή (ήμουν τυχερή και μπορούσε να γίνει παράλληλη αποκατάσταση), χημειοθεραπεία 6 μηνών και ακτινοθεραπεία. Δύσκολες θεραπείες, με σοβαρές αλλαγές στην εξωτερική εμφάνιση άλλες προσωρινές και άλλες μόνιμες. Με παρενέργειες, με πολλαπλές συνέπειες στην οικογένεια, στην εργασία, στις σχέσεις μου.

Χρειάστηκα στήριξη και βοήθεια από τους γύρω μου. Τίποτα όμως δεν ήταν δεδομένο. Κάποιες σχέσεις (λίγες) χάλασαν και κάποιες άλλες ισχυροποιήθηκαν και ενισχύθηκαν.

Σημαντικό ρόλο έπαιξε και το «Άλμα Ζωής» που με τους ειδικούς επαγγελματίες ψυχικής υγείας που διαθέτει, την εμπειρία όλων των γυναικών που είχαν βιώσει την ασθένεια, μου έδωσε τη δυνατότητα να μιλήσω ανοικτά, να αναγνωρίσω τα συναισθήματά μου και να κάνω τα βήματα που εγώ ήθελα προς τα εμπρός.

Και όταν τελείωσαν οι θεραπείες και επανήλθα (ευτυχώς υγιής) στους ρόλους μου, όλα ήταν πλέον διαφορετικά. Γιατί μπροστά στο γεγονός του καρκίνου άρχισαν να ξεχωρίζουν τα σημαντικά από τα ασήμαντα, τα ουσιώδη από τα επουσιώδη. Έτσι επαναξιολόγησα τις σχέσεις μου, πήρα αποφάσεις που χρόνιζαν για τον εαυτό μου και άρχισα να επιλέγω χωρίς ενοχές πράγματα που απλά με ευχαριστούν.

Με αυτόν τον τρόπο ο καρκίνος μού έκανε ένα μεγάλο δώρο. Έγινε για εμένα ένα μέτρο ζωής για όλα τα επόμενα. Γιατί η ζωή μετά τον καρκίνο συνεχίστηκε και αυτά τα 13 χρόνια έφεραν πολλές προκλήσεις και αντιξοότητες εξίσου σοβαρές και δύσκολες. Η εμπειρία όμως του καρκίνου υπάρχει για εμένα σαν ένα μέτρο που “βάζει τα πράγματα στη θέση τους”.

Μιλάω ανοικτά και δημόσια για την εμπειρία μου με τον καρκίνο γιατί αξίζει να διαδοθεί σε όλες τις γυναίκες το μήνυμα ότι η πρόληψη – έγκαιρη διάγνωση στον καρκίνο του μαστού έχει αποτέλεσμα.

Η θεία μου που ασθένησε 2 γενιές πριν, το 1945, έκανε μαστεκτομή και πέθανε 33 ετών από μεταστάσεις χωρίς να έχει την ευκαιρία ούτε της έγκαιρης διάγνωσης, ούτε των συμπληρωματικών θεραπειών. Μια γενιά αργότερα η ανιψιά της ήρθε αντιμέτωπη με τον καρκίνο του μαστού, έκανε μαστεκτομή και δύσκολες χημειοθεραπείες, το πάλεψε αλλά και εκείνη έχασε τη μάχη με την ασθένεια.

Εγώ στη δεκαετία του 2000 το πρόλαβα έστω και την τελευταία στιγμή και μετά τις θεραπείες είμαι 12 χρόνια υγιής και με άριστη ποιότητα ζωής. Έχω όμως υποστεί μια ακρωτηριαστική εγχείρηση και μια τεράστια προσωπική και οικογενειακή ταλαιπωρία.

Σήμερα είναι αλήθεια ότι με την πρόοδο της επιστήμης εάν καταφέρουμε να βάλουμε την πρόληψη στη ζωή μας τα επόμενα χρόνια ο καρκίνος του μαστού μπορεί να γίνει μια πλήρως αντιμετωπίσιμη ασθένεια.

Για αυτό αξίζει όλες οι γυναίκες να βάλουν την πρόληψη – έγκαιρη διάγνωση στην καθημερινότητά τους.

Είναι ένα τεράστιο δώρο προς τον εαυτό τους.

Έλυα